ျမန္မာစာကို ေခ်ာင္ထိုးပစ္မွာလား

ယေန႔ ျမန္မာကေလးေတြ၊ အရြယ္ အသင့္တင့္ ေရာက္ေနတဲ့ ျမန္မာ ေက်ာင္းသားေလးေတြရဲ႕ ျမန္မာ စာ အေရးအဖတ္ ဘယ္လိုမ်ား ရွိမလဲလို႔ ေစာင္းငဲ႔ ၾကည့္မိသူ တိုင္း၊ ျမန္မာစာကို အျခားဘာသာေတြနဲ႔စာရင္ ေလ့လာမႈ အေတာ္နည္းေနတာ၊

သံုးႏွႈန္းေျပာဆိုပံု ဆင္းရဲတာကို စိတ္မေကာင္းၾကီးစြာနဲ႔ ေတြ႔ေနရပါတယ္။

ျပည္တြင္းက တကၠသိုလ္၀င္စာေမးပြဲေအာင္စာရင္းေတြကို ျပန္ႀကည့္ရင္ ျမန္မာစာ ဂုဏ္ထူးထြက္သူ အေရအတြက္ဟာ အျခားဂုဏ္ထူးထြက္သူ အေရအတြက္ထက္ အလြန္နည္းပါတယ္။ ေအာင္မွတ္ေတြကို ၾကည့္ရင္ ျမန္မာစာရဲ႕ ေအာင္မွတ္က တျခား ဘာသာေတြရဲ႕ ေအာင္မွတ္ထက္ နည္းေနပါတယ္။ ျမန္မာစာကို အသင္အျပေကာင္းတဲ့ ဆရာဆိုလည္း အျခားဘာသာ အသင္ေကာင္းတဲ႔ ဆရာအေရအတြက္ထက္  နည္းၾကပါတယ္။

ျမန္မာစာမွာ အမွတ္နည္းတာေလာက္ကို ေက်ာင္းသားေတြစိတ္ထဲ သိပ္အေလးထားပံု မေပၚဘူး။ တကၠသိုလ္ ေရာက္ျပန္ေတာ့လည္း ျမန္မာစာယူဖို႔ စဥ္းစားတဲ့ ေက်ာင္းသားက အျခားဘာသာယူသူေတြထက္ နည္းေနျပန္ပါေကာ။ ျမန္မာစာအေပၚ ရည္ရြယ္ခ်က္ႀကီးသူ၊ ၀ါသနာထံုသူ၊ ျမန္မာစာသေဘာကို နက္နက္နဲနဲ တီးေခါက္မိသူေတြသာ ျမန္မာစာဘာသာရပ္ကို အဓိကဘာသာ အျဖစ္ယူၾကတယ္။

ကြ်န္ေတာ္တို႕ သူငယ္တန္းေက်ာင္းသား ဘ၀တုန္းက ၀ လံုးကို ေက်ာက္သင္ပုန္းမွာ ေက်ာက္တံနဲ႕ အႀကိမ္ႀကိမ္ ေရးႀကရတယ္။ ေက်ာင္းမွာလည္းေရး၊ အိမ္မွာလည္းေရး အေမနဲ႕ အေဖက ၀ိုင္းကူေပးေသးတယ္။ ဗ်ည္းသရေတြ စနစ္တက် ဆြဲႏုိင္ဖို႕ ေက်ာင္းမွာဆို ဆရာေတြက လက္ထပ္လို႕သင္ေပး။ အိမ္မွာဆို မိဘ ေတြက ၾကပ္မတ္ေပး။ ေလးေႀကာင္းမ်ဥ္းနဲ႕ လက္ေရးလွဖို႕ကိုလည္း သင္ခဲ့ရေသးတယ္။ ကဗ်ာဆိုရင္လည္းွ လက္ဟန္ေျခဟန္၊ အမူအယာ မွန္မွန္နဲ႕တစ္တန္းလံုး ယိမ္းကေနသလို  ဆိုခဲ့ရေသးတယ္။ ျမန္မာစာဆို အေရးလည္းေပ်ာ္ခဲ့၊ အဖတ္လည္း ေပ်ာ္ခဲ့ၾကရတယ္။ ငယ္ငယ္က ဆိုခဲ႔ ရတဲ႔ ကဗ်ာေတြကို ဒီေန႔အထိ အလြတ္ရေနတုန္းပဲ။

သံုးတန္း ေလးတန္းေရာက္ျပန္ေတာ့ ရာသီအလိုက္ လ အလိုက္က်င္းပတတ္တဲ့ ပြဲေတာ္ေတြကို အေၾကာင္းျပဳလို႕ လစဥ္နီးပါး အနည္းဆံုး စာစီစာကံုး တစ္ပုဒ္ေရးရတယ္။ ဆရာက ေခါင္းစဥ္ေပးတယ္၊ ေရးသားတဲ႔ အခ်က္အလက္ေတြ ကို ေက်ာင္းသားေတြနဲ႕ ယွဥ္ၿပီး ေတြးေစတယ္။ ေက်ာင္းသားေတြ ဘာေရးမလဲဆိုတာကို ဆြဲထုတ္ခိုင္းတယ္။ ေက်ာင္းသား ေတြဆီက တစ္ေယာက္တစ္မ်ိဳးဆီ အခ်က္အလက္ေတြက ထြက္လာတယ္။

စာစီစာကံုး ေခါင္းစဥ္နဲ႔ ကိုက္ညီတဲ့ အခ်က္အလက္ေတြလည္း ထြက္လာသလို၊ မကိုက္ညီတဲ့ အခ်က္အလက္ေတြလည္း ထြက္လာတယ္။ ကိုက္ညီတဲ့ အခ်က္အလက္ေတြကို စုစည္းေပးၿပီး ေခါင္းစဥ္နဲ႔ မကိုက္ညီေသာ အခ်က္အလက္မ်ားကို ဘယ္လို အခါမ်ိဳးက်မွ ေရးသင့္ေႀကာင္း၊ ဘယ္လိုေခါင္းစဥ္ႏွင့္က်မွ သံုးသင့္ေၾကာင္း ညႊန္ၾကားၿပီး အိမ္စာေပးလိုက္တယ္။ လိုအပ္ရင္ မိဘမ်ားထံမွ အႀကံညဏ္မ်ားကိုလည္း ရယူႏုိင္ေၾကာင္း မွာၾကားလို္က္ေသးတယ္။

ဒီလိုနဲ႕ ကြ်န္ေတာ္တို႔ လစဥ္ စာစီစာကံုး ေရးျဖစ္ၾကတယ္။ ေက်ာင္းေရာက္ေတာ့ ေယာက္်ားေလးထဲက အေကာင္းဆံုး စာစီစာကံုးတစ္ပုဒ္နဲ႔ မိန္းကေလးထဲက အေကာင္းဆံုး စာစီစာကံုး တစ္ပုဒ္ကို ေရြးခ်ယ္ၿပီး ဂုဏ္ၿပဳတဲ့ အေနနဲ႔ ဆရာကိုယ္တိုင္ ဖတ္ျပတယ္။ ဆရာက လက္ေရးလွဖို႔ကိုလည္း တိုက္တြန္းရင္း အားေပးတယ္။

သတင္းစာ မဂၢဇင္းေတြမွာလို စာပုဒ္ ျဖတ္ေတာက္ေရးနည္း ေတြနဲ႕ ေရးရတယ္။ အာဇာနည္ေန႕တို႕လို၊ အမ်ိဳးသားေအာင္ပြဲ ေန႔တို႔လို၊ စာဆိုေတာ္ေန႕ အထိမ္းအမွတ္ ေန႕မ်ိဳးေတြ မွာဆို နံရံကပ္စာေစာင္ အစီအစဥ္ေတြလည္း ရွိခဲ့တယ္။ စာၾကည့္တိုက္ လည္း ထားေပးတယ္။ ရံဖန္ရံခါက်င္းပတဲ့ စကားရည္ လုပြဲေတြ၊ က်ဗန္းစကားေျပာ ၿပိဳင္ပြဲေတြလညး္ ရွိခဲ့တယ္။

ႏွစ္သက္ဖြယ္ အေကာင္းဆံုးကေတာ့ နာမည္ေက်ာ္ စာေရးဆရာ ႀကီးေတြရဲ႕ စာေပေဟာေျပာပြဲေတြပဲ ျဖစ္တယ္။ ေက်ာင္းတြင္း မွာေကာ၊ ရပ္ကြက္မ်ားမွာပါ က်င္းပၾကပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ စာဆိုပြဲရာသီ နတ္ေတာ္လမွာျဖင့္ စာေပေဟာေျပာ ပြဲေတြဟာ ဟိုေနရာတစ္ပြဲ ဒီေနရာတစ္ပြဲ မနည္းပါပဲ။

အဲဒီအခ်ိန္မ်ားမွာဆို ေခတ္ေပၚေတးဂီတ concert ပြဲေတြကလည္း တစ္ဖက္၊ ျမန္မာ့စာေပ ေဟာေျပာပြဲေတြကလည္း အဲဒီပြဲ ပရိတ္သတ္နဲ႔အၿပိဳင္ ရွိေနၾကတယ္။ ျမန္မာ့စာေပ ပရိတ္သတ္ရဲ႕အားဟာ အားရေလာက္ပါတယ္။ သက္ႀကီးစကား သက္ငယ္ၾကားဆိုသလို ၀ါရင့္စာေရး ဆရာႀကီးမ်ားရဲ႕ အေဟာအေျပာ ဆိုဆံုးမစကားမ်ားဟာ လူငယ္ေတြအတြက္ အတုယူ မွတ္သားစရာမ်ားပါ။ လူငယ္ေတြရဲ႕ ေခ်ာ္ေနတဲ႕ လမ္းေတြကို တည့္ေပးတယ္။ မွားေနတဲ႔ အေတြးေတြကို အမွန္ ေတြးႏုိင္ေအာင္ ျပင္ေပးတယ္။ လူႀကီးေတြရဲ႕ မွားခဲ႔တာေတြကိုလည္း သင္ခန္းစာအျဖစ္ ရယူႏိုင္ခဲ႔တယ္။ လူငယ္ေတြက ေဟာေျပာသူ ဆရာႀကီးေတြကို အားက်လာႀကတယ္။ သူတို႕လို တတ္ခ်င္ ေၿပာခ်င္ လာႀကတယ္။

အဲဒီအခါ လူငယ္ေတြမွာ စာဖတ္ခ်င္စိတ္ေတြ နုိးႀကားလာၾကတယ္။ ရပ္ကြက္ စာၾကည့္တိုက္ေတြလည္း ဟုိတစ္ကြက္ ဒီတစ္ကြက္ ရွိေနႀကသလို စာဖတ္သူေတြလည္း မ်ားျပားလာၾကတယ္။ အဲဒီမွာ လူငယ္ေတြျဖစ္တဲ့ ကြ်န္ေတာ္တို႕ဟာ ထိုစာေရးဆရာႀကီးမ်ားကို ေလးစားအားက်စိတ္မ်ား တဖြားဖြားေပၚလာၿပီး၊ သူတို႕ရဲ႕ အေရးအသား သူတို႕ရဲ႕ အေတြးမ်ားကို နားထဲဆဲြေနၾကတာမို႔၊ အခုလိုအခ်ိန္မွာ ကြ်န္ေတာ္တို႕ရဲ႕ မ်ိဳးဆက္သစ္ တပည့္မ်ားကို အခါအားေလ်ာ္စြာ စာသင္ခန္းကေန လက္ဆင့္ကမ္း မွ်ေ၀ႏုိင္ခဲ့ၾကပါတယ္။

ယခုကာလကို ျပန္ၾကည့္ရင္ တကၠသိုလ္၀င္တန္း စာေမးပြဲကို က်န္တာေတြ အားလံုးေအာင္ၿပီး ျမန္မာစာ တစ္ဘာသာထဲက်တဲ့ ေက်ာင္းသားေတြ ရွိေနပါတယ္။ တခ်ိဳ႕ေက်ာင္းသားေတြဆို ကိုယ့္လက္ေရးကိုေတာင္ ကိုယ္ျပန္္မဖတ္တတ္တဲ့ အဆင့္ထိ အလြန္ဆိုး၀ါးေနပါတယ္။ လစဥ္အလိုက္၊ စာစီစာကံုးေရးသံေတြ မၾကားရေတာ့ပါဘူး။ စာေမးပြဲေရာက္မွသာ စာစီစာကံုးကို ျဖစ္သလို ေရးၾကပါတယ္။ နံရံကပ္စာေစာင္ အစီအစဥ္ေတြလည္း ေပ်ာက္သြားပါၿပီ။

အေျပာအဆိုလြတ္လပ္ခြင့္ မရတဲ႕ ႏုိင္ငံအတြက္ စာေပေဟာေျပာပြဲဆိုတာကလည္း ကြက္က်ားမိုးလို ပါပဲ။ နားရွိေသာ္လည္း မၾကားရ။ မ်က္စိရွိေသာ္လညး္ မျမင္ရတဲ႕ ျမန္မာေက်ာင္းသားတို႕ရဲ႕ ဘ၀ဟာ လမ္းျပမယ္႔သူေတြ ေပ်ာက္ျခင္းမလွ ေပ်ာက္ေနပါတယ္။

ေနာက္ဆံုး တကၠသိုလ္၀င္တန္းစာေမးပြဲကို စာေမးပြဲအထူးထုတ္ပါ စာစီစာကံုးေတြ အလြတ္က်က္ၿပီး ေမးခြန္းနဲ႕ တိုက္ဆိုင္ရင္ေျဖ၊ မတိုက္ဆိုင္ရင္ ျဖစ္သလို ေရးထားခဲ့ၾကတာပါပဲ။ လမ္းညႊန္မႈေတြနည္း၊ လမ္းျပၾကယ္ေတြနည္းတဲ႕ ကာလမွာ အေတြးနည္းလို႕့ အေရးနည္း လာၾကတဲ့အတြက္ ျမန္မာေက်ာင္းသားေတြ ျမန္မာစာအေရး အလြန္ကို နည္းလာၾကပါတယ္။

ထို႕အတူပဲ နယ္စပ္က မိုင္းဂရန္႕ ေက်ာင္းေတြမွာလည္း ျမန္မာစာအေပၚ စိတ္၀င္စားမႈေတြ နည္းေနတာကို ေတြ႕ရတယ္။ အခ်ိဳ႕ေက်ာင္းသားမ်ားက စေကာ္လားရွစ္ ပညာေရးက္ို လို္က္ၾကေတာ့ ျမန္မာစာ မသင္ခ်င္ၾကေတာ့ဘူး။ အဂၤလိပ္စာကိုသာ ဦးတည္ပါေတာ့တယ္။ ျမန္မာစာကို ထဲထဲ၀င္၀င္သင္ေပးႏုိင္တဲ့ ဆရာကလည္း ရွားလာတယ္။ ျပည္တြင္းက သင္ရုိးကုန္ အထူးထုတ္ကိုကိုင္၊ အထူးထုတ္ပါအတိုင္း စာေခၚေပး၊ ေက်ာင္းသားေတြက လိုက္ေရးၾက။ ၿပီးရင္ အလြတ္က်က္၊ ဒီစနစ္နဲ႕သြားေနတာက မ်ားေနတယ္။

အထူးထုတ္ေတြမွာ အမွားပါေလ့ပါထ ရွိၾကတယ္။ အထူးထုတ္ကို လံုး၀ဥႆံု အားမကိုးသင့္ပါဘူး။ အရန္အကူအျဖစ္ ထားခ်င္ထားပါ။ ဆရာကိုယ္တိုင္ကလည္း ကို္ယ္ပိုင္ အေတြးအေခၚ သင္ေပးသင့္ပါတယ္။ ျမန္မာစာ အသင္အျပ ေကာင္းရင္ ေက်ာင္းသား မေျပာနဲ႕ ၾကားသူပတ္၀န္းက်င္ကပင္ နားေထာင္ခ်င္တဲ့ ဘာသာရပ္မ်ဳိးပါ။ လက္ေရးလက္သား ကလည္း ကန္စြန္းရြက္သည္ အေၾကြးေတာင္းတဲ့ လက္ေရးနဲ႕ သတ္ပံုမ်ိဳး မျဖစ္ေအာင္ ဆရာကိုယ္တိုင္ ေရွာင္ၾကဥ္ ရပါမယ္။ တပည့္ေက်ာင္းသားသည္ ဆရာကို စံျပဳ အတုယူရမွာ ျဖစ္လို႕ ဆရာရဲ႕ အရည္အခ်င္းဟာ အဓိက ျဖစ္ေနပါတယ္။

ျမန္မာစာ ဆရာေတြကိုယ္တိုင္ သင့္တင့္ ေလ်ာက္ပတ္တဲ့ စာစီစာကံုးမ်ိဴး ေရးႏုိင္ၾကဖို႔လည္း လိုအပ္ပါတယ္။ နယ္စပ္က မိုင္းဂရန္႕ေက်ာင္းေတြကေတာ့ ေန႕ထူးေန႕ျမတ္ေတြမွာ ျမန္မာစာနဲ႕ ပတ္သက္တဲ့ အေရးအေျပာအဆို ျပိဳင္ပြဲမ်ား ရွိေနတာမို႕ ျမန္မာစာအတြက္ အားတက္ရမယ့္ အခ်က္တစ္ခ်က္ ျဖစ္ပါတယ္။

သို႕ေသာ္ ေက်ာင္းတိုင္းေက်ာင္းတိုင္း ပါ၀င္ယွဥ္ၿပိဳင္ႏုိင္ေရး အတြက္ ေက်ာင္းတိုင္းရွိ  ကိုယ္စားလွယ္မ်ားပါ၀င္တဲ႔ အဖြဲ႕အစည္းတစ္ရပ္ကိုလည္း ဖြဲ႕စည္း ထားသင့္ပါတယ္။ ႀကိဳတင္ေလ့က်င့္ဖို႕ အခ်ိန္ေပးၿခင္း၊ ၿပိဳင္ပြဲအတြက္ ႀကိဳတင္ အေၾကာင္းၾကားျခင္း၊ ေက်ာင္းတိုင္းပါ၀င္လာေအာင္ ဆြဲေဆာင္ေပးျခင္း အထူးလိုအပ္ ပါလိမ့္မယ္။ စာေမးပြဲတစ္ခါလာမွ စာစီစာကံုးတခါ ေျဖရတဲ့ အျဖစ္မ်ိဳး မျဖစ္သင့္ပါဘူး။

ျမန္မာအခ်ိဳ႕ဟာ  ခြင့္တိုင္စာကိုပင္ အဆင္ေျပေျပ ဆီ္ေလ်ာ္ေေအာင္ မေရးႏုိင္ႀကပါဘူး။ ဒီအထဲမွာ အခ်ိဳ႕ ဆရာေတြလည္း ပါေနပါတယ္။ ဒီလိုျဖစ္ရတာ ျမန္မာစာ အေရးအသား အေလ႔အထ နည္းလို႕ပါ။ ေရးမယ္ဆိုရင္ ေတြးရပါမယ္။ မေတြးရင္ အေရးမပီျပင္ပါဘူး၊။ အေတြးေကာင္းရင္ အေရးေကာင္းလာတတ္ပါတယ္။ ကိုယ္တိုင္ေတြးပါမွ  တပည့္မ်ားအတြက္ အေတြးလမ္းေၾကာင္းကို ဖြင့္ေပးႏုိင္မွာ ျဖစ္တယ္။ မည္သည့္ဘာသာရပ္မဆို ေတြးဖို႕ အေတြးအေခၚ မွန္ကန္ဖို႔ လိုပါတယ္။ အေတြးမွန္မွ အေရးမွန္၊ အတြက္အခ်က္လည္းမွန္မွာ ျဖစ္တယ္။

ဒါေႀကာင့္ ဆရာကိုယ္တိုင္ စေတြးႏုိင္ပါမွ ေက်ာင္းသားလည္း ေတြးလာႏုိင္မွာ ျဖစ္တယ္။ ေက်ာင္းသားေတြးႏုိင္ဖို႕ ဆရာကိုယ္တိုင္က ေရလာေျမာင္းေပးစကား ေျပာေပး သင့္တယ္။ မိုင္းဂရန္႕ ပညာေရး၀န္ထမ္းေတြအတြက္ BMTA ကႀကီးမွဴးက်င္းပေပးေလ့ရွိ္တဲ့ ေဒါက္တာသိန္းလြင္ရဲ႕ RWCTသင္တန္းက ဆရာေတြရဲ႕ အေတြးဓားကို ထက္ေစမယ့္ ဓားေသြးေက်ာက္ တစ္လက္ပါပဲ။

ဘာသာရပ္တိုင္းမွာ ဘာကိုရည္ရြယ္ၿပီး ဒီအေႀကာင္းအရာကို သင္ရတာလဲ၊ ဘယ္မွာ အသံုးၿပဳမွာလဲ၊ ဘာေၾကာင့္ အသံုးၿပဳရမွာလဲ၊ လူ႕ေလာကအတြက္ ဘယ္လို အက်ိဳးရွိသလဲ၊ ဒါေတြကို ေက်ာင္းသားမ်ား ဆက္စပ္ေတြးေခၚ လာႏုိင္ေအာင္ သင္ေပးၾကရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။

ေနာက္တစ္ခုက စာလံုးေပါင္းသတ္ပံုကိစၥ ျဖစ္ပါတယ္။ လူငယ္ဆရာတစ္ဦးက ေၿပာပါတယ္။ အိမ္ကို ‘မ’သတ္နဲ႔ပဲအိမ္အိမ္ ‘န’သတ္နဲ႕ပဲအိမ္အိမ္ ေက်ာင္းလို႕ေတာ့ ဘယ္သူမွ မဖတ္ပါဘူးတဲ့။

သူေျပာလိုတာက စာလံုးေပါင္းသတ္ပံုအေရးမႀကီးဘူး။ ဖတ္လို႕နားလည္ရင္ ၿပီးေရာဆိုတဲ့ သေဘာပဲေပါ့။ ဒါဆိုရင္ အဲဒီဆရာကို ကြ်န္ေတာ္္ေျပာလိုက္ခ်င္တယ္၊ ခင္ဗ်ားကိုယ္တိုင္ စာလံုးေပါင္းသတ္ပံု အမွားမ်ားနဲ႕ ေရးထားတဲ့ စာအုပ္တစ္အုပ္ေလာက္ လူေတြဖတ္ဖို႕ ထုတ္ၾကည့္ပါလားလို႕ အဲဒီလိုပဲ တိုက္တြန္းခ်င္ပါတယ္။

တခ်ိဳ႕ တိုင္းတစ္ပါးသားေတြ ျမန္မာစာကို အထူးျပဳ ေလ့လာေနၾကပါတယ္။ ျမန္မာစာကို ျမန္မာေတြထက္ ပိုသိပိုတတ္တဲ့ ႏုိင္ငံျခားသားေတြ ဟိုးအရင္ ကတည္းက ယေန႔ထိတိုင္ ရွိေနပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္မိတ္ေဆြ တစ္ ေယာက္က တရုတ္ျပည္ကလာလည္တဲ့ သူ႕ဧည့္သည္ကို ေရႊတိဂံုဘုရားလိုက္ပို႕ေတာ့ ဘုရားေစာင္းတန္းက အ ဆင္းမွာ သူတို႕ေလွ်ာက္ခဲ့တဲ့ လမ္းကို လက္ညိဳးထိုး ၿပီး ဒါကို ျမန္မာလို ဘယ္လို ေခၚသလဲလို႕ ေမးတယ္။ ကြ်န္ေတာ္႔ မိတ္ေဆြ ျမန္မာျပည္ဘြဲ႕ရက ေလွကားလို႔ အလြယ္တကူ ေျဖလိုက္တယ္။ ခ်က္ခ်င္းပဲ တရုတ္ ဧည့္သည္က မဟုတ္ဘူး၊ ေလွကားထစ္လို႕ ျပန္ျပင္ ေပးလိုက္ေတာ့မွ ျမန္မာအိမ္ရွင္ ဆင္ျခင္မိပါေတာ့တယ္။

ယေန႕ထိုင္းႏိုင္ငံရဲ႕ ပညာေရးစီမံကိန္းမွာ မိခင္ဘာသာ ရပ္အျပင္ အဂၤလိပ္စာနဲ႕ အိမ္နီးခ်င္းႏုိင္ငံတို႕ရဲ႕ ဘာသာစကား၊ စာေတြကို (အထူးသျဖင့္ ျမန္မာစာကို) သင္ေနၾကပါၿပီ။ ႏုိင္ငံေရး၊ စီးပြားေရး အတြက္ အထူးေမာင္းႏွင္အားကို သိေနၾကပါၿပီ။ ျမန္မာလူမ်ိဳးတစ္ေယာက္ အဂၤလိပ္စာ essay တစ္ပုဒ္ ေရးမယ္ဆိုရင္ေတာင္၊ နံပါတ္တစ္ ျမန္မာလိုေတြးလို႔ ျမန္မာလိုေရးဖို႕ ေရွ႕ေျပးလိုအပ္မယ္ ထင္ပါတယ္။ ထိုမွတဆင့္ အဂၤလိပ္လို ေရးျဖစ္ရင္ ပိုမိုေကာင္းမြန္တဲ့ essay ၿဖစ္လာမွာေပါ့။ ဘာျဖစ္လို႕လဲဆိုေတာ့ ျမန္မာျဖစ္ေနလို႔ပါ။ ျမန္မာနဲ႕ နီးစပ္တာ ျမန္မာစာပဲ မဟုတ္ပါလား။ ျမန္မာစာကို ဂဃနဏ ေရးႏုိင္တဲ့ အခ်ိန္ကိုေရာက္မွ အဂၤလိပ္ လိုေရးရင္ အဆင္ေျပေခ်ာေမာႏိုင္ပါလိမ့္မယ္။

ကမၻာႀကီးက ယခင္က ေရျခားေျမျခား အေရွ႕ အရပ္၊ အေနာက္အရပ္ ျခားေနခဲ႔တယ္။ ဒါေပမဲ႔ အသိပညာ၊ အတတ္ပညာ ထြန္းကားတဲ့ ယခုလို အိုင္တီေခတ္ႀကီးမွာ ေရကိုတားေသာ္ အၾကားမရွိသကဲ့သို႕ နည္းပညာေတြေၾကာင္႔ ကမၻာေျမႀကီးကို ဟိုဘက္ဒီဘက္ျခားလို႔ မရႏိုင္ေတာ့ပါ။

ယဥ္ေက်းမႈ ဘာသာစကားတို႕မွာ တစ္ေနရာနဲ႕ တစ္ေနရာ ကူးလူးယွက္ျဖာေနျပီး၊ လူေနမႈဘ၀ေတြ အင္မတန္ တိုးတက္လာေနခ်ိန္မွာ ဘာသာစကား စာမ်ိဳးစံုတို႕ကို တတ္ေျမာက္ထားဖို႕ လုိပါတယ္။ ေနာက္ျပီး မိမိအမ်ိဳးသား စာကိုလည္း အျခားေသာ ကမၻာသူကမၻာသားမ်ားကို  ဦးေဆာင္ျဖန္႔ေ၀ ေပးရမွာျဖစ္လို႕ မိမိအမ်ိဳးသားစာကို မိမိကိုယ္တိုင္ ခ်စ္ျမတ္ႏုိးစြာ ထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္လို႕ တတ္ေျမာက္ေအာင္ အပတ္တကုတ္ သင္ၾကားေနဖို႕ လိုအပ္ပါေၾကာင္း တင္ျပလိုက္ရပါတယ္။         ။

ဆရာေဌး (B.H.S.O.H)

ေမာကၡပညာေရးဆုိက္မွကူူးယူတင္ျပသည္။